OBECNOŚĆ BOGA – ZNAKI BOŻEJ OBECNOŚCI.

RSS

OBECNOŚĆ BOGA – ZNAKI BOŻEJ OBECNOŚCI.

06 Mar

Image via Wikipedia

Czasem daje się słyszeć ze strony niektórych uskarżania się na to, że nie potrafią usłyszeć Bożego głosu, że nie czują Jego obecności. Poza tym, nawet jeśli się już coś “słyszy” czy “odczuwa”, to skąd pewność, że to pochodzi od Boga, a nie jest jedynie autosugestią, albo czymś podobnym?

Chyba nie ma jakiegoś wyznacznika dającego absolutną pewność, skoro nawet święci nabierali się na pozorne dobro, jak np. miało to miejsce
u św. Faustyny Kowalskiej, gdzie ukazał się jej anioł i kazał spalić pamiętnik
z duchowymi zapiskami. Po fakcie okazało się, że to nie był żaden dobry anioł, ale zły duch przybierający pozory dobra.

Jakiś czas temu dotarła do mnie historia osoby, która tak bardzo zaangażowała się w ruch charyzmatyczny, że zaczęła zaniedbywać dom. Po jakimś czasie, jedno z dzieci wpadło
w narkotyki, bo zaczęło brakować mamy, bo była zbyt zajęta sprawami kościelnymi (widać na resztę nie starczało już czasu). Ta historia na szczęście jednak dobrze się skończyła.
Z czasem wszystko zaczęło się układać.
Ale nasuwa się pytanie, jak się przed czymś takim bronić?

Cóż, Biblia daje jakieś wskazówki, np.:
“14 Jakże ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują! 15 Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was
w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami*. 16 Poznacie ich po ich owocach. Czy zbiera się winogrona z ciernia, albo z ostu figi?” (Ewangelia Mateusza 7, 14-16).
Poza tym, Bóg objawia się w różny sposób: Podczas burzy, ognia czy wichru, jak np. na Synaju. W pokoju, ciszy, lekkim powiewie wiatru, kiedy to przychodzi jak przyjaciel do Mojżesza, Abrahama czy Eliasza.

W tym wszystkim jedno jest pewne – zawsze można znaleźć Boga w sakramentach (nawet jeśli ktoś nie wierzy, nic nie czuje, albo odczuwa negatywne emocje, w sakramentach zawsze działa Duch Święty), szczególnie na mszy – poprzez Komunię Świętą; wszędzie tam, gdzie wystawiony jest Najświętszy Sakrament (to prawdziwa, fizyczna obecność Boga); na modlitwie, też tej osobistej, wypowiedzianej własnymi słowami; i w Biblii (jest to Słowo samego Boga i ma bardzo dużą moc – kiedy Chrystus był kuszony na pustyni, odpowiadał diabłu cytatami z Biblii).
To chyba najważniejsze pewniki, gdzie we współczesnych czasach można bezpośrednio spotkać Boga, a to spotkanie nie jest złudzeniem.

A może ktoś z czytających wpis, będzie chciał się podzielić swoim doświadczeniem obecności Boga? Być może ktoś będzie chciał dopisać, co można zrobić, żeby Boża obecność stała się bardziej odczuwalna? Może ktoś opowie, jak odnalazł Boga? Zachęcam, zwł. do podzielenia się własnymi rozważaniami nad tekstem.
FORUM JEST SPECJALNIE DLA WAS.

=======================================================================

BIBLIA

Rdz 3, 8
8 Gdy zaś mężczyzna i jego żona usłyszeli kroki Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie, w porze kiedy był powiew wiatru, skryli się przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu.

Rdz 18, 23-33
23 * Zbliżywszy się do Niego, Abrahamrzekł: «Czy zamierzasz wygubić sprawiedliwych wespół z bezbożnymi? 24 Może w tym mieście jest pięćdziesięciu sprawiedliwych; czy także zniszczysz to miasto i nie przebaczysz mu przez wzgląd na owych pięćdziesięciu sprawiedliwych, którzy w nim mieszkają? 25 O, nie dopuść do tego, aby zginęli sprawiedliwi z bezbożnymi, aby stało się sprawiedliwemu to samo, co bezbożnemu! O, nie dopuść do tego! Czyż Ten, który jest sędzią nad całą ziemią, mógłby postąpić niesprawiedliwie?» 26 Pan odpowiedział: «Jeżeli znajdę w Sodomie pięćdziesięciu sprawiedliwych, przebaczę całemu miastu przez wzgląd na nich». 27 Rzekł znowu Abraham: «Pozwól, o Panie, że jeszcze ośmielę się mówić do Ciebie, choć jestem pyłem
i prochem. 28 Gdyby wśród tych pięćdziesięciu sprawiedliwych zabrakło pięciu, czy z braku tych pięciu zniszczysz całe miasto?» Pan rzekł: «Nie zniszczę, jeśli znajdę tam czterdziestu pięciu». 29 Abraham znów odezwał się tymi słowami: «A może znalazłoby się tam czterdziestu?» Pan rzekł: «Nie dokonam zniszczenia przez wzgląd na tych czterdziestu».
30 Wtedy Abraham powiedział: «Niech się nie gniewa Pan, jeśli rzeknę: może znalazłoby się tam trzydziestu?» A na to Pan: «Nie dokonam zniszczenia, jeśli znajdę tam trzydziestu». 31 Rzekł Abraham: «Pozwól, o Panie, że ośmielę się zapytać: gdyby znalazło się tam dwudziestu?» Pan odpowiedział: «Nie zniszczę przez wzgląd na tych dwudziestu». 32 Na to Abraham: «O, racz się nie gniewać, Panie, jeśli raz jeszcze zapytam: gdyby znalazło się tam dziesięciu?» Odpowiedział Pan: «Nie zniszczę przez wzgląd na tych dziesięciu». 33 Wtedy Pan, skończywszy rozmowę z Abrahamem, odszedł, a Abraham wrócił do siebie.

[ 18,23 Znamienne dla Wschodu “targowanie się” ma uwydatnić słuszność nieuchronnej kary Bożej. ]

Wj 13, 21
21 A Pan szedł przed nimi podczas dnia, jako słup obłoku, by ich prowadzić drogą, podczas nocy zaś jako słup ognia, aby im świecić, żeby mogli iść we dnie i w nocy*.

[3,21 Słup ognia czy słup obłoku to znak obecności Boga prowadzącego swój naród. Znak ten nie da się wyjaśnić naturalnym sposobem przez dym czy ogień wulkanu, ani też zwyczajem Arabów, którzy niosą na pustyni przed swą karawaną zapaloną pochodnię. Jest to teofania Boga podobna do innych teofanii (Rdz 15,17; Wj 3,2). Obłok wskazuje na tajemniczość Boga i Jego niedostępność; ogień to symbol Jego duchowości. ]

Wj 20, 18 nn
18 Wtedy cały lud, słysząc grzmoty i błyskawice oraz głos trąby i widząc górę dymiącą, przeląkł się i drżał, i stał z daleka. 19 I mówili do Mojżesza: Mów ty z nami, a my będziemy cię słuchać! Ale Bóg niech nie przemawia do nas, abyśmy nie pomarli! 20 Mojżesz rzekł do ludu: «Nie bójcie się! Bóg przybył po to, aby was doświadczyć i pobudzić do bojaźni przed sobą, żebyście nie grzeszyli».

Wj 33, 11
11 A Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem. Potem wracał Mojżesz do obozu, sługa zaś jego, Jozue, syn Nuna, młodzieniec, nie oddalał się
z wnętrza namiotu.

Wj 40, 34
34 Wtedy to obłok okrył Namiot Spotkania, a chwała Pana napełniła przybytek.

3 Krl 8, 10 nn
10 A kiedy kapłani wyszli z Miejsca Świętego, obłok wypełnił dom Pański. 11 Kapłani nie mogli pozostać i pełnić swej służby z powodu tego obłoku, bo chwała Pańska napełniła dom Pański. 12 * Wtedy przemówił Salomon:
«Pan powiedział, że będzie mieszkać w czarnej chmurze*.

[ 8,12 Por. 2 Krn 6,1; Ps 18[17],10. ]

3 Krl 19, 11 nn
11 Wtedy rzekł: «Wyjdź, aby stanąć na górze wobec Pana!» A oto Pan przechodził. Gwałtowna wichura rozwalająca góry i druzgocąca skały [szła] przed Panem; ale Pan nie był w wichurze. A po wichurze – trzęsienie ziemi: Pan nie był w trzęsieniu ziemi. 12 Po trzęsieniu ziemi powstał ogień: Pan nie był w ogniu. A po tym ogniu – szmer łagodnego powiewu. 13 Kiedy tylko Eliasz go usłyszał, zasłoniwszy twarz płaszczem, wyszedł i stanął przy wejściu do groty. A wtedy rozległ się głos mówiący do niego: «Co ty tu robisz, Eliaszu?»

Ps 18, 8 -16
8 * Zatrzęsła się i zadrżała ziemia,
posady gór się poruszyły,
zatrzęsły się, bo On zapłonął gniewem.
9 Uniósł się dym z Jego nozdrzy,
a z Jego ust – pochłaniający ogień:
od niego zapaliły się węgle.
10 Nagiął On niebiosa i zstąpił,
a czarna chmura była pod Jego stopami.
11 Lecąc cwałował na cherubie*,
a skrzydła wiatru Go niosły.
12 Przywdział mrok niby zasłonę wokół siebie,
jako okrycie* ciemną wodę, gęste chmury.
13 Od blasku Jego obecności
rozżarzyły się węgle ogniste*.
14 Pan odezwał się z nieba grzmotem,
to głos swój dał słyszeć Najwyższy,
15 wypuścił swe strzały i rozproszył wrogów*,
cisnął błyskawice i zamęt wśród nich wprowadził.
16 Aż ukazało się łożysko morza
i obnażyły się posady lądu
od groźnej nagany Twej, Panie,
i tchnienia wichru Twoich nozdrzy.

[18,8-16 Opis widzialnego objawienia się Boga, czyli teofanii; niektóre rysy są wspólne także z pogańskimi opisami tego rodzaju. Apokaliptyka rozwinęła pewne ich elementy
w późnych księgach ST (Dn) i w NT.
18,11 Por. Ps 80[79],2; Ps 99[98],1; 1 Sm 4,4; Ez 1,10; Ez 9,3; Ez 10,2-8.
18,12 Por. Wj 19,16.18; Ps 97[96],2; Ez 1,4.
18,13 Mowa o piorunach – por. Ps 77[76],18n; Ha 3,9.11.
18,15 W hebr.: “ich”. ]

Ps 29
Majestat Boga wśród burzy
1 Psalm. Dawidowy.
Przyznajcie Panu, synowie Boży*,
przyznajcie Panu chwałę i potęgę!
2 Przyznajcie Panu chwałę Jego imienia,
na świętym dziedzińcu* uwielbiajcie Pana!
3 Głos Pański* ponad wodami,
zagrzmiał Bóg majestatu:
Pan ponad wodami niezmierzonymi!
4 Głos Pana pełen potęgi!
Głos Pana pełen dostojeństwa!
5 Głos Pana łamie cedry,
Pan łamie cedry Libanu*,
6 sprawia, że Liban skacze niby cielec
i Sirion niby młody bawół*.
7 Głos Pana rozsiewa ogniste strzały,
8 głos Pana wstrząsa pustynią,
Pan wstrząsa pustynią Kadesz.
9 Głos Pana zgina dęby,
ogałaca lasy*:
a w Jego pałacu wszystko woła: «Chwała!»
10 Pan zasiadł [na tronie] nad potopem
i Pan zasiada jako Król na wieki.
11 Niech Pan udzieli mocy swojemu ludowi,
niech Pan błogosławi swój lud, darząc go pokojem*.

[ 29,1 Ps 29 Hymn sławiący wielkość Boga, przejawiającą się w siłach natury.
LXX przeznacza go na Święto Namiotów.
29,1 Mowa o duchach, które sprawują służbę liturgiczną w pałacu Pana (w. 9) i otaczają Jego tron
(por. 1 Krl 22,19; Iz 6,2-3; Hi 1,6; Hi 2,1; Hi 38,7; Ps 89[88],7; Ps 103[102],20; Ps 148,1-2).
29,2 Wg przekł. staroż. Teksty ugaryckie używają tego zwrotu w sensie: “gdy on się ukaże”,
co inni tu przyjmują.
29,3-9 Grzmot gwałtownej burzy, która rozpoczyna się nad morzem i postępuje ku południowi. Por. Iz 30,30.
29,5 Drzewa te były uważane w starożytności za symbol potęgi i niezniszczalności;
tutaj oznaczają potężnych nieprzyjaciół (por. Iz 2,12nn; Za 11,1).
29,6 Góry drżą na odgłos grzmotu, symbolizującego potęgę Pana.
29,9 Por. Iz 10,33. Inni tłum. za hebr.: “sprawia, że kozice rodzą”.
29,11 Podobnie jak indywidualne lamentacje kończą się błaganiem o ocalenie ludu
(Ps 25[24],22; Ps 28[27],9, hymny proszą o błogosławieństwo dla całego narodu). ]

Ps 104, 2
2 światłem okryty jak płaszczem*.
Rozpostarłeś niebo jak namiot,

[104,2 Por. Iz 60,19; 1 Tm 6,16. ]

Iz 66, 15
15 Bo oto Pan przybywa w ogniu,
a Jego rydwany [pędzą] jak burza,
by zaspokoić swój gniew pożogą
i groźby swoje płomieniami ognia.

Dz 2, 1 nn
1 Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. 2 Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. 3 Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden.

2 P 3, 10
10 Jak złodziej zaś przyjdzie dzień Pański, w którym niebo ze świstem przeminie, gwiazdy się w ogniu rozsypią, a ziemia i dzieła na niej zostaną znalezione*.

[ 3,10 Domyślnie: przez Boga Sędziego. Tekst niepewny; w niektórych rkp: “znikną”, “spłoną” (Wlg). ]

Ap 11, 19
19 Potem Świątynia Boga w niebie się otwarła,
i Arka Jego Przymierza ukazała się w Jego Świątyni*,
a nastąpiły błyskawice, głosy, gromy, trzęsienie ziemi i wielki grad.

[1,19 Sens: duchowe dziedzictwo Izraela ocalało w Kościele, mimo zburzenia Jerozolimy
i świątyni. ]

=======================================================================

2 Tm 2,3 - Gdy usłyszałem Jego głos (Psalm 40) - Tymoteusz - Koncert - Maleo - Poznań  http://www.youtube.com/watch?v=d9F1ayXbzKo

Miserere mei, Deus.